De Dakar Rally 2010: Samenvatting dagboekverslagen Dakar Press Team 3

11-01-2010

Woensdag 6 januari werd etappe 5 verreden van Copiapó naar Antofagasta. Dinsdagnacht zijn we vanuit het bivak in Copiapó naar het eerste gedeelte van de special gereden. Wat een stilte! Het is bijna niet te geloven dat hier morgen het geweld van de voertuigen weer losbarst.

In het vroege ochtendlicht komen de motoren aangereden. We zien ze al van ver in de woestijn aankomen, het zorgt voor prachtige plaatjes. Het is een dag waarvan je weet, dit wordt een mooie dag! En dat wordt het.

Dan is het tijd voor ons om in te pakken. We rijden via de kustroute naar Antofagasta. En wat een prachtige route, door een bizar ‘maanlandschap’ met de Pacific Ocean trouw aan onze zijde. Op dakartv.nl is te zien wie je zoal tegen het lijf kunt lopen in ‘Reserva Nacional Paposo’ en waar Rescue Tape allemaal wel niet goed voor is!

En dan komen we aan in Antofagasta…wat een kater krijg je daar van. Een mega grote stad die stinkt, waar het druk is en waar je gek wordt van het lawaai. Hier gaan we dus niet overnachten! Nadat we door het bivak zijn gesjeesd willen we weg, richting de Atacamawoestijn voor etappe 6…

etappe 6 – ook voor het Dakarpress Team is het niet geheel ongevaarlijk

In de nacht van woensdag op donderdag zijn we weer op weg om de perfecte spot te vinden in de Atacamawoestijn. ’s Morgens aanschouwen we de pracht om ons heen en dan arriveren ook de eerste motoren al. We staan op een spectaculair stukje piste en genieten van de voertuigen die vlak voor ons van een kleine duin jumpen. Totdat de eerste Kamaz aan komt crossen. Om de een of andere reden gaat Chagin te laat in de remmen en je hoort iets afbreken. Hij jumpt van de duin en komt vervolgens recht op ons afrijden. Als versteent blijven wij staan, oog in oog met de Kamaz en rakelings schiet hij ons voorbij.

Het is bloed en bloedheet op de piste en als alle rijders voorbij zijn gekomen willen we maar één ding…weg hier! Maar we moeten wachten tot de andere twee weer terug komen. Maar wat we ook proberen, contact leggen lukt niet. Er volgt een bloedstollend half uurtje maar gelukkig worden we opgepikt uit de grootste, droogste, heetste en gevaarlijkste woestijn ter wereld.
Nu het kwartetje van de 917 weer herenigd is besluiten we dat we nu genoeg afgezien hebben. Nog geen nacht meer dan 3 uur slaap, overdag bloedstollende momenten en tempraturen, het is tijd voor een klein hotelletje met een snelle internetverbinding. Deze is snel gevonden in de mondaine Chileense badplaats Tocopilla. We up-loaden de foto’s en eten lekker pizza bij de buren met een vers mangosapje. Wat kan het leven toch mooi zijn…